Dawno temu w Warszawie

Skąd magik Żulczyk bierze króliczki do swojego kapelusza? Otóż nie wymyślił nic nowego. Pokazuje nam to, co od zawsze fascynuje ludzi: przemiany innych ludzi. Proste krzyżowanie okoliczności, kryminalne perypetie itd. Do tego narracja pełna równoważników zdań, krótkich wykrzyknień. Nuda, ale taka 6/10. Fikołki fabularne, moralne, psychologiczne w polewie taniego kryminału.
Daję WYGÓROWANE 4, bo książka mnie jednak wciągnęła. Za wtręty polityczne i światopoglądowe (a jest ich więcej niż opisów przyrody w "Nad Niemnem"),dałbym solidne 2. Literatura tendencyjna to najgorsze co może przydarzyć się pisarzowi.

Skąd magik Żulczyk bierze króliczki do swojego kapelusza? Otóż nie wymyślił nic nowego. Pokazuje nam to, co od zawsze fascynuje ludzi: przemiany innych ludzi. Proste krzyżowanie okoliczności, kryminalne perypetie itd. Do tego narracja pełna równoważników zdań, krótkich wykrzyknień. Nuda, ale taka 6/10. Fikołki fabularne, moralne, psychologiczne w polewie taniego...

Uwielbiam Żulczyka choć zdaje sobie sprawę że jego książki nie są dla każdego, raczej w jego książkach wybrane grono się odnajdzie. DAWNO TEMU W WARSZAWIE wciągnęło mnie ale ŚLEPNĄC OD ŚWIATEŁ bardziej mnie zachwyciło bardziej wyrazisty był sam Jacek i Pazina bardziej czytelnik przynajmniej ja czułem z nimi więź i miałem do tych postaci większą sympatię ale ogólnie książka Dawno temu w Warszawie jest dobra pozycją literacką warto poświęcić czas na lekturę tej pozycji i przemyślenia a jest co przemyśleć w trakcie tej lektury. Dla niektórych to może być trudna lektura bo książka nie jest lettkim łatwym czytadłem ale jest wartościowa pozycja dla myślących wrażliwych ludzi choć jest momentami bardzo brutalna i mroczna ale porusza coś w duszy i o to chyba chodzi

Uwielbiam Żulczyka choć zdaje sobie sprawę że jego książki nie są dla każdego, raczej w jego książkach wybrane grono się odnajdzie. DAWNO TEMU W WARSZAWIE wciągnęło mnie ale ŚLEPNĄC OD ŚWIATEŁ bardziej mnie zachwyciło bardziej wyrazisty był sam Jacek i Pazina bardziej czytelnik przynajmniej ja czułem z nimi więź i miałem do tych postaci większą sympatię ale ogólnie...

Oj, zmęczył mnie Jacunia, Pazina i Dareczek. Jakoś mam wrażenie, że nadmuchana forma ponad treść. Na połowie objętości dało by się zmieścić tą historię. Akcja jest dość zwarta ale książka faluje w jakości, w zależności od narratora. Czasem nabiera tempa, czasem odlatuje w dygresje i poboczne wątki niezwiązane z główną akcją a też i niewiele wnoszące do historii.

Oj, zmęczył mnie Jacunia, Pazina i Dareczek. Jakoś mam wrażenie, że nadmuchana forma ponad treść. Na połowie objętości dało by się zmieścić tą historię. Akcja jest dość zwarta ale książka faluje w jakości, w zależności od narratora. Czasem nabiera tempa, czasem odlatuje w dygresje i poboczne wątki niezwiązane z główną akcją a też i niewiele wnoszące do historii.

Mroczna, wciągająca, trudno się od niej oderwać. Ciekawie zarysowane postaci z demonicznym Dario na czele.

Mroczna, wciągająca, trudno się od niej oderwać. Ciekawie zarysowane postaci z demonicznym Dario na czele.

"Dawno temu w Warszawie" Jakuba Żulczyka to książka, która wciąga czytelnika w mroczny, wielowarstwowy świat stolicy Polski, osadzony w realiach pandemii COVID-19. Żulczyk, znany ze swojego ostrego pióra i zdolności do kreowania wyrazistych postaci, zabiera nas w podróż przez uliczki Warszawy, odkrywając zarówno jej piękno, jak i brzydotę w kontekście pandemii.

Książka doskonale oddaje atmosferę niepewności i lęku, które towarzyszą życiu w czasie globalnej pandemii. Autor zręcznie łączy osobiste historie bohaterów z szerszym obrazem społecznym, ukazując, jak COVID-19 wpłynął na codzienne życie, relacje międzyludzkie i psychikę mieszkańców miasta. Żulczyk przedstawia Warszawę jako miasto, które mimo zamknięcia i izolacji, nadal tętni życiem i emocjami.

Jednym z największych atutów książki jest język. Żulczyk operuje nim z mistrzowską precyzją, łącząc realizm z literacką finezją. Jego opisy Warszawy są niemal fotograficzne, a dialogi – pełne życia i autentyzmu. Autor nie stroni od wulgarności, co dodaje tekstowi autentyczności i surowości.

Fabuła "Dawno temu w Warszawie" to skomplikowana sieć intryg, w której każdy element ma swoje miejsce i znaczenie. Żulczyk umiejętnie buduje napięcie, stopniowo odkrywając kolejne warstwy historii. Czytelnik jest prowadzony przez labirynt zdarzeń i emocji, gdzie nic nie jest jednoznaczne, a każdy zwrot akcji zaskakuje.

"Dawno temu w Warszawie" to nie tylko kryminał, ale również głęboka refleksja nad ludzką naturą i społecznymi przemianami. Żulczyk stworzył dzieło wielowymiarowe, które angażuje intelektualnie i emocjonalnie. To książka, która na długo pozostaje w pamięci, zmuszając do przemyśleń i dyskusji.

Podsumowując, Jakub Żulczyk w "Dawno temu w Warszawie" po raz kolejny udowadnia, że jest jednym z najważniejszych głosów współczesnej polskiej literatury. Jego powieść to lektura obowiązkowa dla każdego, kto ceni literaturę ambitną, pełną napięcia i głębi, a jednocześnie doskonale osadzoną w realiach naszych czasów.

"Dawno temu w Warszawie" Jakuba Żulczyka to książka, która wciąga czytelnika w mroczny, wielowarstwowy świat stolicy Polski, osadzony w realiach pandemii COVID-19. Żulczyk, znany ze swojego ostrego pióra i zdolności do kreowania wyrazistych postaci, zabiera nas w podróż przez uliczki Warszawy, odkrywając zarówno jej piękno, jak i brzydotę w kontekście pandemii.

Książka...

Jakub Żulczyk "Dawno temu w Warszawie" - czyli jak skutecznie zabić legendę pierwszej książki drugą częścią. Nie spodziewałem się, że z opowieści o brudach miasta przesiąkniętego narkotykami, przemocą i bezprawiem, doczekamy się kontynuacji o hipisowskim squacie dla transów i lgbtplusów z potężną pandemią covid19 w tle. Masakrycznie rozczarowałem się drugą częścią.

Do tego rozwiązanie 'sprawy' Daria... Panie Żulczyk, jak można było tak świetnie napisać tę postać w pierwszej części i tak zeszmacić w drugiej?

Szkoda, że świetna pierwsza książka, przerodziła się w umyśle autora w niebywałą szansę na ideologiczne wycieczki od piorunowych marszy po uciemiężone grupy LGBT.

Doczekaliśmy naprawdę dziwnych i smutnych czasów.

Jakub Żulczyk "Dawno temu w Warszawie" - czyli jak skutecznie zabić legendę pierwszej książki drugą częścią. Nie spodziewałem się, że z opowieści o brudach miasta przesiąkniętego narkotykami, przemocą i bezprawiem, doczekamy się kontynuacji o hipisowskim squacie dla transów i lgbtplusów z potężną pandemią covid19 w tle. Masakrycznie rozczarowałem się drugą częścią.

Do tego...

Brak słów. Do autora pasuje chyba tylko to, którym nazwał wiadomo kogo.
Dla Żulczyka lepiej, żeby HBO nie ekranizowało mu tej książki, mniejszy wstyd.

Brak słów. Do autora pasuje chyba tylko to, którym nazwał wiadomo kogo.
Dla Żulczyka lepiej, żeby HBO nie ekranizowało mu tej książki, mniejszy wstyd.

Przekroczyłem połowę i niesamowity zwrot akcji. Książka od której ciężko się oderwać, gdybym miał więcej czasu przeczytałbym ją w 2 dni. Wątek pochłania a Dario najpotężniejszy w historii . Cały Pruszków i Wołomin jadłby mu z ręki. Wierzę w świetne zakończenie i szanse na 3 część

Przekroczyłem połowę i niesamowity zwrot akcji. Książka od której ciężko się oderwać, gdybym miał więcej czasu przeczytałbym ją w 2 dni. Wątek pochłania a Dario najpotężniejszy w historii . Cały Pruszków i Wołomin jadłby mu z ręki. Wierzę w świetne zakończenie i szanse na 3 część

dobra ksiazka

dobra ksiazka

Ciężko się oderwać. Początek może nie zachęcać, ale im dalej, tym akcja się bardziej zagęszcza. Kolejny raz świetnie rozrysowane postacie.

Ciężko się oderwać. Początek może nie zachęcać, ale im dalej, tym akcja się bardziej zagęszcza. Kolejny raz świetnie rozrysowane postacie.